μικρόΟ Άρασενς είναι φαβορί για τον τελικό της Premiership του Σαββάτου, αλλά μην υποτιμάτε τη δύναμη του σκοπού. Κάθε άτομο χρειάζεται έναν σκοπό, γίνεται το καύσιμο του, και το ίδιο μπορούμε να πούμε για κάθε ομάδα. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι Σαρακηνοί δεν έχουν, αλλά αυτό που μου αρέσει σε αυτή την πλευρά του Sale είναι πόσο ξεκάθαρος είναι ο σκοπός του: να επαναφέρει το βόρειο ράγκμπι στον χάρτη. Είναι απελπιστικά σημαντικοί για την Πρέμιερσιπ από αυτή την άποψη και είμαι πολύ χαρούμενος που τα κατάφεραν στο Twickenham.
Το να παίζεις για κάτι πέρα από τον εαυτό σου μπορεί να είναι μια τεράστια κινητήρια δύναμη. Το είδαμε με τον Rassie Erasmus να χτίζει την αφήγηση γύρω από τους Νοτιοαφρικανούς για τους Springboks το 2019 και ο Sale θα γνωρίζει ότι αντιπροσωπεύουν πολύ περισσότερους ανθρώπους από ό,τι υπάρχουν στην ομάδα, στα αποδυτήρια, ακόμη και στις κερκίδες. Το να στηρίζεσαι σε αυτό μπορεί να είναι τεράστιο.
Αυτές είναι δύο ζυγές πλευρές, αλλά το χάσμα βρίσκεται στην εμπειρία. Ωστόσο, δεν βλέπω τους νέους του Sale όπως ο Arron Reed, ο Tom Roebuck, ο Joe Carpenter και ο Gus Warr να ενοχλούνται από την περίσταση του Twickenham. Έχουν αποδείξει ότι είναι εξαιρετικοί παίκτες σε μια πολύ σταθερή βάση για αυτό. Τούτου λεχθέντος, δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να σας προετοιμάσει για την περίσταση, όπως να παίξετε σε αυτό εκ των προτέρων και οι Saracens έχουν κάποιον να προετοιμαστεί για να ξεκινήσει τον ένατο τελικό τους Premiership στο Alex Goode. Αυτό είναι ένα αξιοσημείωτο στατιστικό.
Για τους Saracens είναι άλλο ένα ταξίδι στο Twickenham και μπορούμε να πούμε ότι τα εργαλεία είναι λίγο πιο κοφτερά από την περασμένη σεζόν, όταν τα κατάφεραν απίστευτα καλά για να φτάσουν στον τελικό στην πρώτη τους σεζόν στην Premiership. Φέτος δεν πρέπει να υπάρχει αφήγημα λύτρωσης. Μάλλον, είναι μια ευκαιρία να γιορτάσουμε μια εξαιρετικά σταθερή σεζόν με ένα τρόπαιο. Υπήρξαν πρότυπα αριστείας σε όλη τη σεζόν, αήττητοι εντός έδρας, άνετοι στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα, αλλά θα ξέρουν ότι δεν θα τους ωφελήσει αν δεν κατακτήσουν τον τίτλο. Αυτό θα έπρεπε να είναι αυτό για το οποίο αγωνίζονται και όχι για οποιοδήποτε εξωτερικό θόρυβο ή πίεση.
Υπάρχουν νόστιμα ματς σε όλο τον αγωνιστικό χώρο, αλλά για μένα, η μάχη των fly-halfs και των flankers είναι στην κορυφή της λίστας. Η ικανότητα ενός μύγα μισού να επηρεάζει τις διαδικασίες εξαρτάται από την κατεύθυνση που ταξιδεύει το μπροστινό του πακέτο, αλλά στον George Ford και τον Owen Farrell έχουμε δύο ειδικά Νο. 10. Παρ’ όλη τη συζήτηση για το ποιος πρέπει να ξεκινήσει για την Αγγλία, ελπίζω πραγματικά ότι για 80 λεπτά μπορούμε να τους εκτιμήσουμε και τους δύο. Μεγάλωσαν μαζί σε όλη τη ζωή τους στο ράγκμπι, οπότε δεν αποτελεί έκπληξη που έχουν τόσες ομοιότητες. Ο τρόπος με τον οποίο βλέπουν το παιχνίδι και αναλύουν το παιχνίδι, είναι τόσο κοντά στο να έχουν έναν παίκτη-προπονητή στο γήπεδο όσο ποτέ και αυτό είναι μια πολύ κατευναστική επιρροή.
Υπάρχουν όμως διαφορές. Στην επίθεση, ο Ford έχει καλύτερη αίσθηση και ένστικτο για το παιχνίδι, αλλά αυτό είναι κάτι που ο Farrell έχει πραγματικά αναπτύξει. Αν κοιτάξετε την ομάδα του και τον πρόσθετο εξοπλισμό που έχουν βρει, φαίνεται να υπάρχει περισσότερη ελευθερία για τους Σαρακηνούς στην επίθεση και επίσης περισσότερη ελευθερία για τον ίδιο τον Όουεν. Αντιμετωπίζουμε δύο από τα μεγάλα ανοίγματα της Αγγλίας. Και οι δύο έπαιξαν σε τελικούς της Premiership όταν ήταν 19 ετών και υπάρχουν περισσότερα που τους ενώνουν παρά τους χωρίζουν. Αυτή είναι μια μέρα για να γιορτάσουμε και τα δύο.
Ενώ και οι δύο ομάδες έχουν τραυματισμούς στα μετόπισθεν, η μονομαχία του Μπεν Ερλ με τον Τομ Κάρι θα είναι εκρηκτική. Το επιθετικό παιχνίδι του Curry έχει βελτιωθεί πραγματικά τα τελευταία χρόνια. Θυμάμαι όταν η Αγγλία τον έβαλε για πρώτη φορά στο ντραφτ στο Νο. 8. Η καλύτερη θέση του είναι το Νο. 7 (ακόμα κι αν είναι στο Νο. 6 το Σάββατο) και αναρωτιόμουν πώς θα τα κατάφερνε, αλλά αυτό που είδα ήταν ότι πήρε αυτή τη θέση. και έγινε καλύτερος παίκτης μπάλας και καλύτερος κουβαλητής.